Ετσι τραυματίστηκε ο Ξενάκης



Από τη Ροζίτα Σώκου λάβαμε την παρακάτω επιστολή για τον τραυματισμό του Γιάννη Ξενάκη στα Δεκεμβριανά:

«Λυπάμαι, αγαπητή "Ελευθεροτυπία", αλλά ο Γιάννης-Αδωνις Ξενάκης δεν έχασε το μισό του πρόσωπο με τον εντυπωσιακό ρομαντικό και ευφάνταστο τρόπο που περιγράφει ο κ. Κούνδουρος. Οχι, δεν ήταν μαζί με τον Κούνδουρο στην κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου, ούτε το βρετανικό τανκ, "βαρύ και αδυσώπητο κάνει μπροστά και γκρεμίζει τη μεγάλη σιδερένια πύλη". Ούτε άναψε "εκτυφλωτικούς προβολείς και τα σκοτεινά και βουβά κτίρια του Πολυτεχνείου αστράφτουν από το φως που αντανακλούσε στα άσπρα μάρμαρα". Ούτε "δευτερόλεπα αργότερα, μια πρώτη και μοναδική έκρηξη". Ούτε "εκεί σ' αυτή τη μοναδική μπαταριά, ο Γιάννης Ξενάκης έχασε το μισό του πρόσωπο, το ένα του μάτι" κ.λπ. Κι αν ακόμη έγιναν όλα αυτά, ο Γιάννης δεν ήταν εκεί. Διαβάστε τι ακριβώς έγινε:

Στα Εξάρχεια, στην οδό Διδότου, ο Λόχος "Λόρδος Βύρων", τον οποίο αποτελούσαν σπουδαστές (προσέξτε το σπουδαστές) ο Γιάννης, ο οποίος ήταν "ένα είδος αξιωματικού" (δική του έκφραση), διοικούσε ένα τετράγωνο. Είχε βάλει τους κατοίκους στο υπόγειο γιατί "οι κακόμοιροι ήταν τρομοκρατημένοι. Και οργάνωσα την άμυνα βάζοντας φρουρούς. Εξω ήταν τα βρετανικά στρατεύματα με βαρύ πυροβολικό". Και ο Γιάννης συνεχίζει: "Ημουν με άλλα τρία άτομα στο εσωτερικό της πολυκατοικίας. Ακούσαμε τους όλμους να πέφτουν. Κάποια έκρηξη πρέπει να μας βρήκε. Ενα αγόρι κι ένα κορίτσι σκοτώθηκαν επί τόπου. Τα μυαλά του κοριτσιού είχαν πεταχτεί στον τοίχο. Εχασα τις αισθήσεις μου. Σε λίγο με μετέφεραν με μίαν άσπρη σημαία σε μια άλλη πολυκατοικία όπου υπήρχαν κάτι πρώτες βοήθειες. Τους άκουσα να λένε: Θα ζήσει μόνο λίγες ώρες, τουλάχιστον ας πεθάνει ήσυχος. Και μου έκαναν ενέσεις για να μην πονάω. Ούτε τίποτε το αντισηπτικό ούτε πρώτες βοήθειες. Ομως, δεν πέθανα. Οταν συνήλθα, η Μάχη, μια φίλη, κι αυτή στρατευμένη φοιτήτρια, μου κρατούσε το χέρι. Ούτε ξέρω πώς με ανακάλυψε. Επιτέλους, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος γιατί πίστευα πως θα πέθαινα. Το ίδιο βράδυ, οι δικοί μας υποχώρησαν. Την επομένη οι Αγγλοι, οι συνεργάτες και η Εθνοφρουρά έφτασαν. Μας εγκατέλειψαν στα χέρια του εχθρού. Αρχισα να βρίζω και να ουρλιάζω. Μου φαινόταν όμως πως ούρλιαζα γιατί το στόμα μου ...αχ... μια καταστροφή. Ο ουρανίσκος ήταν τρύπιος. Εδώ κι εκεί κομμάτια δόντια, σάρκες, τρύπες. Η οδοντοστοιχία μου, κομμάτια. Το αριστερό μάτι είχε χτυπηθεί. Το ίδιο μου το αίμα με έπνιγε. Εκανα εμετό, ούτε θυμάμαι... Μας άφησαν εκεί μερικές ώρες κι ύστερα ξαναγύρισαν και με πήγαν σ' ένα νοσοκομείο".

Αυτή είναι η διήγηση του Γιάννη. Την επομένη, ο πατέρας του μου τηλεφώνησε να τρέξω στον Ευαγγελισμό γιατί εκεί τον είχαν πάει. Τη μεθεπομένη τού έβγαλαν το μάτι για να σώσουν το άλλο. Και το έσωσαν. Το θραύσμα του όλμου που είχε σφηνωθεί στο πρόσωπό του, το περιμμάζεψε και το φύλαξε η Μάχη, που κατόπιν το 'σκασε για το βουνό κι εκεί το έχασε. Αξίζει να σημειωθεί πως, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί και χωρίς να έχουμε κανένα συγγενικό πρόσωπο μ' αυτά τα ονόματα, ο Γιάννης βάφτισε την κόρη του Μάχη κι εγώ τη δική μου Ειρήνη».



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/02/2001