Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ART-ACT SFAELOU 3. 11522 ATHENS GREECE CONTEMPORARY ART INSTITUTE ART-ACT SFAELOU 3. 11522 ATHENS GREECE THE CONTEMPORARY ART INSTITUTE ART-ACT SFAELOU 3. 11522 ATHENS GREECE, COLLECTED AND COLLATED INFORMATION (Media) FOR THE WORK OF VISUAL ARTISTS GRADUATES AND STUDENTS OF THE SCHOOL OF FINE ARTS. PURPOSE IS AN ARCHIVE OF RESEARCH AND STUDY. IF YOU ARE INTERESTED SEND POSTAL (NOT REGISTERED, COURIER, WEBSITES, E-MAIL) WHAT YOU THINK YOU HOW TO (BIOGRAPHY, PUBLICATIONS, DOCUMENTS, PHOTOS PROJECTS, DVD, CD-R, LISTS OF REPORTS, etc.). THE MATERIALS WILL NOT BE RETURNED. CHRISTOS THEOFILIS PHONE NUMBER.: 6974540581 ADDRESS .: ART-ACT SFAELOU 3. 11522 ATHENS GREECE ART-CRITIC,CURATOR OF ART EXHIBITIONS,PERMANENT PARTNER OF THE NEWSPAPERS http://www.avgi.GR http://www.kte.gr/ JOURNAL INVESTOR -CULTURE http://www.xronos.gr / http://www.ihodimoprasion.gr/ http://www.edromos.gr/ MAGAZINE INFORMER



Οκτάβιος και Μέλπω Μερλιέ























Αρχειοθήκη ιστολογίου

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

Ο Ε. ΚΡΙΑΡΑΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ 4Οή ΕΠΕΤΕΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΜΑΝΟΛΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ (1959-1999)
Εορτασμός για ένα ιστορικό ελληνικό λεξικό
Ε. ΚΡΙΑΡΑΣ


Στις 18 Ιουνίου 1999 και στον πανεπιστημιακό χώρο όπου συντάσσεται το Λεξικό της μεσαιωνικής ελληνικής δημώδους γραμματείας (1100-1669) εορτάστηκε το γεγονός της συμπλήρωσης τριάντα χρόνων από την κυκλοφόρηση του πρώτου τόμου του παραπάνω λεξικού, που το συντάσσει με τους συνεργάτες του ο καθηγητής Εμμανουήλ Κριαράς. Είχαν κληθεί για να παρευρεθούν στον εορτασμό, εκτός από τους σημερινούς συντάκτες του Λεξικού, και όσοι από τους παλαιότερους συντάκτες κατοικούν στη Θεσσαλονίκη και τους ήταν δυνατό να προσέλθουν. Έλαβαν το λόγο και διατύπωσαν βιώματά τους, εντυπώσεις και κρίσεις τους σχετικές με τη συνεργασία τους στο Λεξικό οι πανεπιστημιακοί καθηγητές Εύδοξος Τσολάκης, Κομνηνή Πηδώνια, Μάρθα Ιωαννίδου, Μαριάννα Ρόγκα και Δήμητρα Παπαδοπούλου, καθώς και οι Τάσος Καραναστάσης, Αναστασία Τζιβανοπούλου, Πολύμνια Κατσώνη, Χρυσούλα Ζιώγα και Παναγιώτης Ζιώγας.

Ο καθηγητής Κριαράς έκλεισε τον εορτασμό ευχαριστώντας όλους τους ομιλητές για την αγάπη τους στο Λεξικό, τα αισθήματά τους προς εκείνον και για την πολύτιμη συνεργασία τους.
Ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης

Συνεδριάζοντας αυτές τις μέρες τιμούμε παράλληλα τη μνήμη του Μανόλη Τριανταφυλλίδη έχοντας συνείδηση της μεγάλης προσφοράς του στο έθνος. Συμπληρώθηκαν στις 20 Απριλίου σαράντα χρόνια από τότε που έπαψε να διδάσκει και να φωτίζει το λαό μας. Έχομε έγκυρες πληροφορίες για τις τελευταίες στιγμές του βίου του. Λαμπρός φίλος και ομοϊδεάτης του, ο αξέχαστος Χριστόφορος Χρηστίδης, μας έχει αφήσει στοιχεία για τις τελευταίες στιγμές του. Γράφει: «Καίρια σακατεμένος από την αμείλιχτη αρρώστια ­ την Πάρκινσον ­ μα πάντα ακούραστος λάτρης της ελληνικής φύσης, γύρισε από μιαν εκδρομή με αυτοκίνητο στο Λουτράκι, κάθισε στο τραπέζι του φαγητού κι άρχισε με τη βασανισμένη τραυλή ψιθυριστή φωνή την κουβέντα του με τον Κίτσο, τον φλύαρο συνομιλή του. Κίτσος ήταν το καναρίνι του, που τον περίμενε στο κλουβί του πάνω στο τραπέζι. Εκεί ο Μανόλης, συμπληρώνει ο Χρηστίδης, ο Μανόλης σταμάτησε και έμεινε». Μπορούμε αυτή τη στιγμή, κυρίες και κύριοι, να τηρήσομε σιγή ενός λεπτού στη μνήμη του.

Η φωτεινή σταδιοδρομία του Τριανταφυλλίδη, στις γενικές τουλάχιστον γραμμές της, είναι σε όλους μας γνωστή. Με δυο λόγια μόνο θα υπαινιχτώ κάτι από το οικογενειακό του περιβάλλον και την απόφασή του σχετικά με τη μελλοντική σταδιοδρομία του. Ο Τριανταφυλλίδης ανήκε σε πλούσια οικογένεια. Το ότι σπούδασε φιλολογία και αναδείχτηκε κορυφαίος μελετητής της γλώσσας μας, οφείλεται στο γεγονός ότι με την επικουρία της μητέρας του αντέδρασε αποτελεσματικά στην επιθυμία του αυταρχικού πατέρα ο γιος του να ακολουθήσει το δικό του επάγγελμα ­ να γίνει μηχανικός. Αν υπερίσχυε ο πατέρας, ξέρομε τι θα έχανε το έθνος. Η επιμονή μάλιστα του πατέρα τον οδήγησε για ένα μόνο χρόνο στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου.

Όμως θα ήθελα σήμερα, αγαπητοί φίλοι, να γυρίσω εβδομήντα τέσσερα χρόνια πίσω, στην τρίτη δεκαετία του αιώνα μας. Πόσο μακρινά, αλλά και πόσο ζωντανά μένουν στην ψυχή μου τα χρόνια εκείνα! Ο Τριανταφυλλίδης, γεννημένος το 1883, ήταν τότε στην ακμή της ηλικίας και της πνευματικής του δραστηριότητας. Ήμουν εγώ φοιτητής στο δεύτερο έτος των σπουδών μου στην Αθήνα. Στα φοιτητικά μας χρόνια εμείς οι παλαιότεροι ­ οι παμπάλαιοι, ας πω σωστότερα ­ ευτυχήσαμε να γνωρίσομε από κοντά τους μεγάλους του δημοτικιστικού κινήματος: και τον Τριανταφυλλίδη και το Δελμούζο και το Γληνό. Δεν ξέρω πόσοι είμαστε σήμερα όσοι γνωρίσαμε, όσοι προλάβαμε και τον Ψυχάρη.

Ο Ψυχάρης πέθανε το 1929. Συμπληρώνονται από το δικό του θάνατο εβδομήντα ακριβώς χρόνια. Κάποτε θα τον θυμηθούμε και εκείνον και θα τιμήσομε τη μνήμη του. Θα με συχωρέσετε αν τα λόγια μου της ώρας αυτής στραφούν λίγο και προς τη δική του μορφή. Τη μνήμη του την αδικούν σήμερα και λόγιοι και κοινό. Δεν είναι ανεύθυνος και ο ίδιος για το δυσάρεστο αυτό γεγονός. Ήταν όχι μόνο υπερβολικός στις γλωσσικές του απόψεις, αλλά συχνά και σκληρός, αδιάλλακτος και τραχύς και με τους οπαδούς του ακόμη. Γι' αυτό δεν είναι περίεργο που σπάνια τον θυμόμαστε.

Τον Ψυχάρη τον γνώρισα στα 1925 όταν ο αρχηγός του δημοτικισμού, ηλικιωμένος πια, θέλησε στο τελευταίο του ταξίδι στην Ελλάδα να επισκεφτεί και την Κρήτη, τα Χανιά, το καλοκαίρι της χρονιάς εκείνης. Όταν αποβιβαζόταν στην πόλη μας δε βρέθηκαν να τον υποδεχτούν παρά μερικά αμούστακα παιδιά, φωτισμένα όμως ήδη από το δίδαγμα του δημοτικισμού. Εγώ τον ξαναείδα και τον άκουσα λίγο αργότερα στην Αθήνα όταν έκανε τις περίφημες ομιλίες του σε θέατρο της Αθήνας. Το τότε συμβούλιο του «Παρνασσού» δεν είχε συγκατανεύσει να του δώσει το βήμα του.

Πολύ αργότερα ­ στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια 1946 και 1947 ­ στο Παρίσι κάτι ανάπνευσα από την ατμόσφαιρα την οικογενειακή του ακούγοντας με το μολύβι στο χέρι να μου μιλούν γι' αυτόν οι δυο του κόρες και η δεύτερη γυναίκα του. Έγραψα ένα βιβλίο και πολλά μελετήματα για τον Ψυχάρη, όμως μένει ακόμη ανεκμετάλλευτο εκτενές πεδίο γύρω απ' αυτόν. Όταν τον μελετήσομε περισσότερο και ουσιαστικότερα, θα αισθανθούμε ­ είναι σίγουρο ­ και την ανάγκη να τον τιμήσομε επάξια.

Όμως ­ αλήθεια ­ απομακρύνθηκα από τον Τριανταφυλλίδη. Τη δράση του και την προσφορά του στη μελέτη και την καθιέρωση της γλώσσας μας, λίγο-πολύ την ξέρομε όλοι. Γι' αυτό θα ήθελα αυτή τη στιγμή να σας δώσω μερικές ιδιωτικότερες εικόνες από την επαφή μου μαζί του. Πρόκειται για μέρες πολύτιμες που τις έζησα κοντά στον αξέχαστο δάσκαλο και έχουν βαθιά χαραχτεί στην ψυχή μου.

Τον θυμάμαι στα χρόνια της παγκαλικής δικτατορίας του 1925-1926. Οι καθαρολόγοι είχαν ξεκινήσει και τότε ανίερη επίθεση κατά του κινήματος του δημοτικισμού. Είχαν απολυθεί από τις θέσεις τους κορυφαίοι εκπαιδευτικοί λειτουργοί. Φυσικά και ο Τριανταφυλλίδης και ο Δελμούζος. Θυμάμαι τον Τριανταφυλλίδη να μας διδάσκει αρκετούς φοιτητές ­ ανάμεσά μας και ο αξέχαστος Παντελής Πρεβελάκης ­ σε μιαν ισόγεια αίθουσα μιας οικοδομής της οδού Ακαδημίας, κοντά στην πλατεία Κάνιγγος. Τρέχαμε κοντά του να βρούμε κάτι παραπάνω απ' ό,τι βρίσκαμε τότε στις αίθουσες της Φιλοσοφικής και των άλλων Σχολών του αθηναϊκού Πανεπιστημίου. Τι μας δίδασκε; Κεφάλαια από την πρόσφατη κυρίως ιστορία του γλωσσικού ζητήματος. Τους αγώνες του Ροΐδη και του Βερναρδάκη κατά των γλωσσικών αντιλήψεων του Κόντου και του Χατζιδάκι. Αλησμόνητες μένουν στους νέους τέτοιες στιγμές καθοδήγησης από παλαιότερους. Τους χαράζουν την πορεία που θα ακολουθήσουν στον πνευματικό τους βίο. Η πρώτη αυτή δική μου επαφή με τον Τριανταφυλλίδη, καθώς ήμουν μάλιστα προϊδεασμένος ήδη στο γλωσσικό θέμα, εξελίχτηκε αργότερα σε στενό ψυχικό δεσμό μαζί του.

Δεν ξέρω πόσοι από τους νέους και τις νέες που συχνάζαμε τα χρόνια εκείνα, αλλά και αρκετά αργότερα, στα πνευματικά βραδινά στο σπίτι του Μανόλη Τριανταφυλλίδη στην οδό Πατριάρχου Ιωακείμ στο Κολωνάκι είναι ακόμη στη ζωή. Επρόκειτο για ένα είδος ελεύθερου φροντιστηρίου. Διαβάζαμε και ερμηνεύαμε κείμενα με την καθοδήγησή του. Ανακοινώναμε τις σκέψεις μας και ακούγαμε την έμπειρη και σοφή γνώμη του Δασκάλου. Θυμούμαι τους αλησμόνητους εγκάρδιους φίλους, συμφοιτητές τότε, αργότερα πτυχιούχους, τον Ανδριώτη και τον Καψωμένο. Με τη συντροφιά τους η γυναίκα μου και εγώ πηγαίναμε στις φωτεινές αυτές συγκεντρώσεις. Με τη γυναίκα μου μάλιστα ο Τριανταφυλλίδης αργότερα και συζητούσε εκπαιδευτικά και παιδαγωγικά θέματα.

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του '30. Αλησμόνητη μου μένει μια σκηνή από τις προσωπικότερές μου με τον Τριανταφυλλίδη. Την αναφέρω γιατί μαρτυρεί το θερμό ενδιαφέρον του για όλους εμάς και για την πορεία μας στο στίβο των αγώνων για το δημοτικιστικό κίνημα. Είχα το 1937 υποβάλει στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας τη διδακτορική μου διατριβή, γραμμένη αναγκαστικά στην καθαρεύουσα. Είχα δημοσιεύσει και στη «Νέα Εστία» κάτι επίσης σε καθαρεύουσα. Εμείς οι παλαιότεροι είχαμε γνωρίσει ουκ ολίγους διωγμούς στη ζωή μας ακριβώς για το δημοτικισμό μας. Πόσοι, και από τους γνήσιους ακόμη δημοτικιστές ­ και χωρίς ακόμη να απειλούνται με διωγμούς ­ δε γράφανε τότε στην καθαρεύουσα! Ο Τριανταφυλλίδης μού το «φύλαγε». Δε χώνεψε την προσωρινή έστω «στραβοτιμονιά» μου με το δημοσίευμά μου της «Νέας Εστίας». Με συναντά τις μέρες εκείνες ένα πρωινό στην οδό Ερμού και δικαιολογημένα με ελέγχει για το παράπτωμα, όμως με τον πάντα γλυκό τρόπο με τον οποίο φερόταν σε όλες τις περιστάσεις του βίου του.

Δεν κάνω λόγο μόνος εγώ για τη γλυκύτητα των τρόπων του. Και ο Κακριδής έχει γράψει για την «έμφυτη και αυθεντική του ευγένεια», που εκδηλωνόταν «όχι μόνο στις κοινωνικές σχέσεις, αλλά και στους αγώνες του». «Κρατήθηκε πάντα, μας προσθέτει ο Κακριδής, σε μια αξιοθαύμαστη νηφαλιότητα». Είναι χαρακτηριστικό της μετριοπάθειας που προβάλλει στις συζητήσεις και τους αγώνες του η στάση του απέναντι του Ψυχάρη και στις περιπτώσεις που εκείνος ασκούσε δριμεία κριτική στις απόψεις του «Εκπαιδευτικού Ομίλου», καθώς και όταν έκρινε τη γενικότερη φυσιογνωμία και την προσφορά του Ψυχάρη στο γλωσσικόν αγώνα και στο έθνος. Πόσο αλήθεια διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας προσωπικότητες ήταν αυτοί οι δύο άνδρες! Κάτι ακόμη να προσθέσω που μας φωτίζει τον ίσιο χαρακτήρα του. Ο Ιωάννης Μεταξάς, παντοδύναμος κυβερνήτης το 1939, κινούμενος από κάποιο γλωσσικό προοδευτισμό, επιδίωξε με την έκδοση κατά παραγγελίαν ιδιότυπου νόμου να αλλοιώσει κατά κάποιο τρόπο τον καθαρευουσιάνικο χαρακτήρα της Φιλοσοφικής Σχολής της Αθήνας με αντικανονική εκλογή δημοτικιστών καθηγητών στη Σχολή. Ορισμένοι υποψήφιοι δέχτηκαν· ο Τριανταφυλλίδης δε συγκατένευσε.



Αργότερα στα χρόνια του πολέμου και της Κατοχής (1940-1944) και εμένα και άλλους βέβαια νέους μας εγκαρδίωνε στις κινήσεις μας στα πλαίσια του γλωσσικού θέματος. Τότε ονειρευόμαστε μια διαφορετική πολιτική και πνευματική μεταπολεμική κατάσταση που δεν την πετύχαμε. Στα 1943 είχε πεθάνει ο καθηγητής Κωνσταντίνος Δυοβουνιώτης, πρόεδρος της Επιστημονικής Εταιρείας, της οποίας εγώ ήμουν γενικός γραμματέας. Θα εκφωνούσα στην κηδεία σύντομο χαιρετισμό στο νεκρό εκ μέρους της Εταιρείας. Τώρα πια δε θα μιλούσα στην καθαρεύουσα. Τα χρόνια της Κατοχής ήταν για ορισμένους αγωνιστικά και στο δημοτικιστικό τομέα. Μερικά επιστημονικά περιοδικά, όπως το Byzantinisch-neugriechische Jahrbucher του καθηγητή Βέη, δέχονταν δημοσιεύματά μας σε δημοτική γλώσσα. Ο Τριανταφυλλίδης λοιπόν προθυμοποιήθηκε να μου τον δακτυλογραφήσει στη μηχανή του ­ ευχαριστημένος γιατί και αυτό το μικρό γεγονός ­ ένας χαιρετισμός σε νεκρό σε γλώσσα δημοτική ­ αποτελούσε ένα βήμα για την πρόοδο της δημοτικής στα χρόνια εκείνα. Ζούσαμε την περιπέτεια της «Δίκης των Τόνων» με κατηγορούμενο και τιμωρημένο τον αείμνηστο Γιάννη Κακριδή.

Σώζονται πολλά ανέκδοτα, ανέκδοτα αληθινά, που μαρτυρούν το μεγάλο πάθος του Τριανταφυλλίδη για τη γλώσσα. Θα αναφέρω ακόμη ένα άλλο περιστατικό, που σχετίζεται μ' εμένα, μαρτύριο και αυτό του πάθους του για τη γλώσσα μας και για τη δική του προσφορά στη μελέτη της. Τύπωνε με την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 τη Γραμματική του. Καθώς ήταν εμπόλεμη η κατάσταση ήταν φυσικό να βιάζεται να δει τυπωμένη τη Γραμματική του ­ ένα κομμάτι του εαυτού του. Ήμουν τότε διευθυντής του Μεσαιωνικού Αρχείου της Ακαδημίας και είχε φροντίσει να οριστώ από το υπουργείο Παιδείας βοηθός του κατά την εκτύπωση του έργου. Φυσικά έκανα το νέο αυτό χρέος μου με προθυμία και με όλες μου τις δυνάμεις, χωρίς να παραμελώ και τα υπηρεσιακά μου καθήκοντα. Όμως τόση ήταν η πίεση που άσκησε επάνω μου ο Τριανταφυλλίδης ­ και στις πιο απίθανες ακόμη ώρες ­ ώστε ήρθα στην ανάγκη παρά το βαθύ σεβασμό μου προς το Δάσκαλο να παραιτηθώ από το πρόσθετο αυτό καθήκον. Αναζητήθηκε και βρέθηκε φυσικά πρόθυμος αντικαταστάτης μου. Τόσο ήταν το πάθος του Τριανταφυλλίδη για τη διεκπεραίωση ενός έργου που το θεωρούσε ­ και ήταν ­ απόλυτα χρήσιμο στο έθνος.

Ο Τριανταφυλλίδης στωικά και αγόγγυστα δέχτηκε και την αδικία που του γινόταν και τις γελοίες γι' αυτόν κρίσεις συναδέλφων του γι' αυτόν. Δεν είναι ίσως γνωστό γενικότερα ότι ο Τριανταφυλλίδης αρκετά χρόνια μετά την παραίτησή του από την έδρα της γλωσσολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης (είχε παραιτηθεί το 1939) ζήτησε το 1948 να διδάξει στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Πώς έκριναν τότε τον Τριανταφυλλίδη καθηγητές της Σχολής της Αθήνας μαρτυρούν τα Πρακτικά των σχετικών συνεδριάσεων. Θα φρίξει για τους χαρακτηρισμούς που γι' αυτόν διατυπώνουν μέλη της Σχολής. Τον είπαν ότι «εις τον κρημνόν παρέσυρε μαζί του και την εκπαίδευσιν της πατρίδος του»· τον είπαν «εγκληματία» ­ αν αγαπάτε. Ακόμη ότι «προτιμά τον θόρυβον από την λήθην»· τον είπαν ακόμη «άνδρα στερούμενον ευρυτέρας παιδείας» και ακόμη όφειλε «να διάγη το υπόλοιπον μέρος της ζωής του εν πλήρει αφανεία ιδιωτεύων». Απλοϊκότητες και μωρίες! Πότε αλήθεια θα βρεθεί εκείνος που θα γράψει την ιστορία των διωγμών κατά του δημοτικισμού και των οπαδών του;

Τον Τριανταφυλλίδη τον απασχολούσε πάντα ­ ήταν φυσικό ­ το μέλλον του δημοτικιστικού κινήματος ­ και ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε και μετά το θάνατό του να επηρεάζει ευνοϊκά την πορεία του κινήματος. Το ξέρομε όλοι, όμως έχω χρέος να το μνημονεύσω αυτή τη στιγμή που τιμούμε τη μνήμη του. Με την περιουσία που άφηνε ίδρυσε το Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που δικαιολογημένα πήρε την παράλληλη προσωνυμία «Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη». Στο συμβούλιό του όρισε να μετέχουν καθηγητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που είχαν λίγο-πολύ αγωνιστεί υπέρ του κινήματος και το περαιτέρω ενδιαφέρον τους θα μπορούσε να αξιολογηθεί για την πρόοδο του δημοτικισμού.

Ο Τριανταφυλλίδης και οι άλλοι κορυφαίοι του κινήματος δεν ευτύχησαν να δουν πραγματοποιημένο εκείνο για το οποίο είχαν καρποφόρα αγωνιστεί: την αναγνώριση της δημοτικής από την πολιτεία. Δεν πρόφτασαν ούτε την πρώτη εκείνη μεταρρυθμιστική προσπάθεια του 1964. Κληροδότησαν όμως στους διαδόχους τους τη συνέχιση του αγώνα για μια γλώσσα σωστά γραμμένη και βέβαια εναρμονισμένη με ό,τι απαίτησαν οι σύγχρονοι καιροί. Ας είναι τιμημένοι οι αγώνες και αυτών των κορυφαίων, αλλά και όλων των άλλων που ακολούθησαν. Μελετούμε και καλλιεργούμε εμείς σήμερα τα ουσιαστικότερα διδάγματα της Γραμματικής του Τριανταφυλλίδη. Η Γραμματική αυτή δεν ξεπεράστηκε καθόλου στη βασική της προσφορά παρ' όσα υποστηρίζουν μερικοί ανιστόρητοι ανάμεσά μας. Καλλιεργούμε εμείς με συνέπεια τη γλώσσα μας στους χώρους της παιδείας και γενικότερα του όλου δημόσιου βίου μας. Έτσι μια μέρα το έθνος θα αποκτήσει ένα καλαίσθητο, ζωντανό και πειθαρχημένο γλωσσικό όργανο, στήριγμα της πνευματικής του πορείας στο χρόνο.

Δικαιολογημένα, επαναλαμβάνω, τιμούμε τις μέρες αυτές το Μανόλη Τριανταφυλλίδη. Δικαιούνται την τιμή αυτή όλοι όσοι ο καθένας με τις δυνάμεις του δούλεψαν δημιουργικά για την παιδεία του λαού μας.

Ο Ε. Κριαράς είναι ομότιμος καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Δεν υπάρχουν σχόλια: