Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ART-ACT SFAELOU 3. 11522 ATHENS GREECE CONTEMPORARY ART INSTITUTE ART-ACT SFAELOU 3. 11522 ATHENS GREECE THE CONTEMPORARY ART INSTITUTE ART-ACT SFAELOU 3. 11522 ATHENS GREECE, COLLECTED AND COLLATED INFORMATION (Media) FOR THE WORK OF VISUAL ARTISTS GRADUATES AND STUDENTS OF THE SCHOOL OF FINE ARTS. PURPOSE IS AN ARCHIVE OF RESEARCH AND STUDY. IF YOU ARE INTERESTED SEND POSTAL (NOT REGISTERED, COURIER, WEBSITES, E-MAIL) WHAT YOU THINK YOU HOW TO (BIOGRAPHY, PUBLICATIONS, DOCUMENTS, PHOTOS PROJECTS, DVD, CD-R, LISTS OF REPORTS, etc.). THE MATERIALS WILL NOT BE RETURNED. CHRISTOS THEOFILIS PHONE NUMBER.: 6974540581 ADDRESS .: ART-ACT SFAELOU 3. 11522 ATHENS GREECE ART-CRITIC,CURATOR OF ART EXHIBITIONS,PERMANENT PARTNER OF THE NEWSPAPERS http://www.avgi.GR http://www.kte.gr/ JOURNAL INVESTOR -CULTURE http://www.xronos.gr / http://www.ihodimoprasion.gr/ http://www.edromos.gr/ MAGAZINE INFORMER



Οκτάβιος και Μέλπω Μερλιέ























Αρχειοθήκη ιστολογίου

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

Το πλοίο «Ματαρόα»

Κύριε διευθυντά

Ανοίγοντας το κυριακάτικο συμπλήρωμα της εγκρίτου εφημερίδα σας «Τέχνες και Γράμματα» της 13ης Ιανουαρίου, στη σελίδα 8, την προσοχή μου τράβηξε ο τίτλος του δημοσιεύματος της συνεργάτιδός σας Ολγας Σελλά, με το οποίο παρουσιάζει δύο βιβλία για το ίδιο θέμα, της Νέλλης Ανδρικοπούλου και της Μιμίκας Κρανάκη. Ο τίτλος του δημοσιεύματος είναι: «Ματαρόα το πλοίο της μεγάλης φυγής». Από τον υπότιτλο προκύπτει ποια είναι η «μεγάλη φυγή». Και καθ’ όσον αφορά τη μεγάλη αυτή φυγή, το ιστορικό αυτό γεγονός για την Ελλάδα που πραγματοποιήθηκε με την πρωτοβουλία του διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Αθήνα Οκτάβ Μερλιέ και του γενικού γραμματέα του και φίλου μου μέχρι του θανάτου του Ροζέ Μιλιέξ, που έδωσε τη δυνατότητα σε 200 Ελληνες νέους επιστήμονες, καλλιτέχνες κ.λπ. να φύγουν σε κρίσιμες στιγμές από την Ελλάδα για να σπουδάσουν στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβερνήσεως, είναι κάτι που το ήξερα, το θαύμασα και το θαυμάζω.

Ηξερα επίσης ότι μεταξύ των υποτρόφων ήταν και ο παιδικός μου φίλος Κορνήλιος Καστοριάδης, θείος του Αλέξη Παπαχελά (πρώτος εξάδελφος του πατέρα του και του ακαδημαϊκού Απόστολου Σαχίνη). Εκείνο που δεν γνώριζα τόσα χρόνια ήταν με τι μέσα έγινε το ταξίδι της «μεγάλης φυγής» προς το Παρίσι ούτε ότι το όνομα «Ματαρόα» είναι στον τίτλο δύο βιβλίων.

Το όνομα «Ματαρόα» μου χτύπησε ένα καμπανάκι, το οποίο με έκανε να σκεφθώ ότι ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε είναι μικρός και γεμάτος από εκπλήξεις και συμπτώσεις.

Με το νεοζηλανδικό πλοίο «Ματαρόα» ταξίδεψα κι εγώ τα μέσα Δεκεμβρίου του 1945 από τον Τάραντα στον Πειραιά απ’ όπου, όπως πληροφορούμαι τώρα, φεύγοντας στις 21 Δεκεμβρίου για να γυρίσει στον Τάραντα μετέφερε εκεί την ιστορική ομάδα των 200 Ελλήνων υποτρόφων, οι οποίοι συνέχισαν σιδηροδρομικώς το ταξίδι τους για το Παρίσι.

Το «Ματαρόα» ήταν ένα πλοίο-ψυγείο υπό νεοζηλανδική σημαία, το οποίο μετέφερε νεοζηλανδικά κρέατα. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ετέθη στη διάθεση των συμμαχικών χωρών και μετετράπη και χρησιμοποιήθηκε ως οπλιταγωγό, μεταφέροντας στρατιώτες, εθνικές ομάδες και ιδιώτες και έλαβε μέρος σε νηοπομπές. Τα αμπάρια του ήταν εφοδιασμένα με ψυκτικές εγκαταστάσεις, ανενεργές πλέον, ανάμεσα από τις οποίες είχαν τοποθετηθεί διώροφες κουκέτες και αιώρες για τους στρατιώτες επιβάτες.

Την περίοδο εκείνη (1945) διακινούσε Αγγλους ή και άλλους συμμάχους στρατιωτικούς, μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδος, με λιμάνια τον Τάραντα και τον Πειραιά. Πώς βρέθηκα όμως εγώ να ταξιδέψω με το «Ματαρόα», του οποίου το όνομα θυμόμουν, επί 62 χρόνια τώρα, ως το πλοίο με το οποίο γύρισα από το εξωτερικό στην Ελλάδα εγκαίρως για να γιορτάσω τα Χριστούγεννα 1945 στο σπίτι μου: υπηρετούσα τότε τη θητεία μου σε Μονάδα της Ελληνικής Αεροπορίας στην οποία η Βρετανική Αεροπορία (RAF) προσέφερε την εκπαίδευση σε μια Σχολή της (Σχολή Εκπαιδεύσεως Γενικών Υπηρεσιών) που ήταν στη Ρώμη, τεσσάρων υπαξιωματικών της Ελληνικής Αεροπορίας, η οποία θα τους επέλεγε. Μεταξύ των επιλεγέντων ήμουν και εγώ.

Οι άλλοι τρεις, προερχόμενοι από διαφορετικές Μονάδες ήταν ο Πέτρος Μεταξάς (αδελφός ανωτάτου αξιωματικού της Αεροπορίας) ο Νίκος Παναγιώτου από τη Μονάδα του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας και ο Θόδωρος Γερασιμίδης από την 335 Μοίρα διώξεως στη Θεσσαλονίκη. Τέλη Οκτωβρίου του 1945 μας μετέφεραν με στρατιωτικό αεροπλάνο Dakota από το Ελληνικό (τότε λεγόταν Χασάνι) στο Μπάρι και από εκεί σιδηροδρομικώς στη Ρώμη, στα περίχωρα της οποίας ήταν η Σχολή. Εκεί εκπαιδευθήκαμε μέχρι και το πρώτο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου όταν και έπρεπε να γυρίσουμε στην Ελλάδα.

Τον Μεταξά και τον Παναγιώτου τους έστειλαν πίσω αεροπορικώς, εμένα και τον Γερασιμίδη μάς προώθησαν σιδηροδρομικώς μέσω Νεαπόλεως στον Τάραντα για να επιστρέψουμε ατμοπλοϊκώς. Υστερα από δύο ημερών παραμονής σε Κέντρον Διερχομένων στον Τάραντα ένα ασφαλέστατο λιμάνι που ήταν κατά τον πόλεμο ιταλικός Ναύσταθμος, επιβιβαστήκαμε σε ένα οπλιταγωγό πλοίο με το όνομα «Matapoa», το οποίο με επιβάτες στρατιωτικό προσωπικό και ενδεχομένως και άλλους απέπλευσε περί τα μέσα Δεκεμβρίου 1945 για Πειραιά. Τον Γερασιμίδη και εμένα, με άλλους στρατιωτικούς μάς έβαλαν να κοιμηθούμε στις κουκέτες στο αμπάρι.

Δεν θυμάμαι πόσες ημέρες διήρκεσε το ταξίδι το οποίο ήταν ήρεμο. Η σύμπτωση που με έχει εντυπωσιάσει έγκειται στο γεγονός ότι εγώ ταξίδεψα με το «Ματαρόα» το οποίο, όπως μαθαίνω μόλις τώρα (εδιάβασα και τα βιβλία της Νέλλης Ανδρικοπούλου και της Μιμίκας Κρανάκη) έχει αποκληθεί «πλοίο-θρύλος» που αποτελεί ένα κομμάτι της νεοελληνικής ιστορίας, στο ταξίδι του από τον Τάραντα στον Πειραιά απ’ όπου στη συνέχεια πήρε ως επιβάτες τους 200 υποτρόφους επιστήμονες καλλιτέχνες κ.λπ.

Η σύμπτωση αυτή με κάνει να σκέπτομαι ότι κάτι με συνδέει με τον θρύλο «Ματαρόα» και να αισθάνομαι ύστερα από 62 χρόνια υπερήφανος γι’ αυτό. Θα ήθελα να προσθέσω ότι με τον συνεπιβάτη μου στο «Ματαρόα» τότε σμηνίτη Θεόδωρο Γερασιμίδη, ο οποίος μένει τώρα στις ΗΠΑ, επικοινωνώ συχνά και ότι του έστειλα το σχετικό φύλλο της «Καθημερινής» της 13ης Ιανουαρίου 2008.

Δεν υπάρχουν σχόλια: